سومین هفته آخر ماه فصل زمستان را پدران و مادران ما تحت عنوان «يئل چارشنبه سي» نامگذاری كرده اند چون در اين هفته باد با آمدن خود به زمين و طبيعت زندگي نويد بيداري ميدهد «يئل» در يك مدت كوتاه تمامي زمين را پشت سر ميگذارد و زمين را به بيداري فرا ميخواند بنا به اعتقاد نياكانمان «يئل» خود يكي از خدايان قدرتمند ميباشد.
در چنین روزی فرزندان آذربایجان که بخاطر سرمای زمستان چند ماهی به دور از همبازیهای خود اغلب در خانه سپری کرده اند بیرون آمده و حین بازیهای ملی اشعاری در رابطه با «یئل» میخوانند مثلاً؛
قاش- قاباقلي بير بولوت/ آل گونشي بورويور/ يئل پوفله‌يركن فلوت/ داغين قارين كورويور
***
گؤي گورلايير، يئل اسير/شيمشك شاخير، گون چيخير/ ياز گلمه‌يه تله‌سير/ سئوينجدن كاريخير
در این روز پرندگانی که معمولاً در طول زمستان به خانه های مسکونی پناه میآوردند با آرزوی برآورده شدن خواسته ای آزاد میشود. بعضی ها نیز زیر درخت «سویوت»(بید مجنون) رفته و آرزوئی میکنند اگر آرزویشان برآورده شود شاخه های بید را باد به پائین حرکت میدهد و اگر بالا حرکت دهد برآورده نمیشود. عین حرکت سر انسان موقع بله یا نه گفتن.
